Alleen NMBS kent wilde stakingen
De spoorwegen hebben een patent op wilde (onaangekondigde) stakingen. Bij de NMBS waren er de afgelopen jaren gemiddeld zeven wilde stakingen per jaar. In 2010 waren er dat zelfs veertien. In dat jaar werd één staking op de twee niet vooraf aangekondigd.
De regionale verschillen zijn groot. Zo gingen er vorig jaar bij de NMBS slechts twee 'Vlaamse' stakingen door (met alleen impact in Vlaanderen), tegen elf in Wallonië. Eenzelfde beeld bij Bpost. Daar werden in de provincies Antwerpen en Limburg vorig jaar drie stakingsdagen geteld, tegen zeven in de regio Henegouwen-Namen en vijftien in de provincies Luik-Luxemburg.
Bron: Het Nieuwsblad/De Standaard, 14 november 2012.
Staken om meer werk te bekomen
De economie en het land lamleggen om een relance van de economie en meer banen af te dwingen.
Probeer dat maar eens uit te leggen aan de mensen.
In het zuiden van dit land gaat dit; dat is alleszins wat de Franstalige socialistische vakbond gelooft en wat de PS duldt. In het noorden van het land gelooft niemand nog in zulke acties. Ook de toplui van twee van de militantste Vlaamse socialistische bonden - die van de metaal en die van de ambtenaren - nemen afstand van de actie. Niet omdat ze niet evenzeer tobben over 'de economische toestand' als de Waalse kameraden, maar omdat ze niet geloven in dit middel.
Waals gewestminister Jean-Claude Marcourt (PS) verkondigt intussen in de Financial Times dat de N-VA het land economisch destabiliseert terwijl Wallonië één en al zekerheid en rust is, dankzij de PS die er al decennia onafgebroken aan de macht is. 't Hangt er maar van af hoe je zekerheid en rust definieert. Als een politieke staking af en toe daarbij hoort, tja...
Hoe dan ook blijkt uit cijfers die kamerlid Sabien Lahaye-Battheu (Open VLD) kreeg van minister van Overheidsbedrijven Paul Magnette (PS), dat het personeel van de spoorwegen veel meer staakt dan dit van andere overheidsbedrijven, en dat die stakingsneiging vooral uit Wallonië komt. Van de niet-nationale stakingen bij het spoor, de afgelopen vijf jaar, hadden er 28 plaats in Wallonië, 7 in Vlaanderen en 5 in Brussel.
De nieuwe Vlaamse topman van de socialistische spoorbond, Jean-Pierre Goossens, erkende maandagavond inReyers Laat dat de spoorstaking van vandaag 'niet uit te leggen is aan de mensen'. Maar 'dat is dan maar zo'.
Blijkbaar is nu ook voor de SP.A de emmer vol. Kamerlid David Geerts en fractieleidster Karin Temmerman dienen een wetsvoorstel in dat wilde stakingen bij de spoorwegen bij wet aan banden legt. Dit is uniek.
Ze grijpen terug naar het protocol dat ex-vakbondsvrouw Inge Vervotte (CD&V) in 2008 als minister van Overheidsbedrijven sloot met de spoorbonden: ze zouden geen wilde stakingen meer organiseren en er ook geen meer erkennen als 'de basis' ze 'spontaan' organiseerde. Even heeft dat gewerkt. Maar vandaag wordt er opnieuw om de haverklap gestaakt zonder de procedures te volgen. De SP.A zegt nu zelf, actief, dat het gerechtvaardigd is het stakingsrecht wat in te perken om het misbruik van dat recht te bestrijden.
Er is geen twijfel dat er in het parlement een meerderheid is voor dit wetsontwerp, zeker aan Vlaamse zijde.
De PS staat voor een belangrijke keuze. Ze kan meegaan met Vlaanderen en een groot deel van de Walen en Brusselaars, en het misbruik van het stakingsrecht aan banden leggen. Of ze kan haar machtspositie in de regering opnieuw gebruiken om dit ontwerp af te blokken om een deel van haar achterban - dat verantwoordelijkheidszin mist - voort zijn gang te laten gaan.
Bron: De Standaard, 14 november 2012.